မွေးစားသား ကျွန်မမောင်လေး (စ/ဆုံး)
မမရီလွင်ယောကျာ်းက ပြည်နယ်တစ်ခုမှာ တာဝန်ကျနေသည်။ ဌာနကည်းအုပ်ချုပ်ရေးဌာနတစ်ခု။ ရာထူးကလည်း အဆင့်သိပ်မနိမ့်။ လုပ်ပိုင်ခွင့်လေးရှိတော့ တစ်ဖက်နိုင်ငံသူဌေးတွေနဲ့ဆက်သွယ်ပြီး ငွေရပေါက်ရှာသည်။ တော်တော်လေးအောင်မြင်ပါသည်။ ပြောရရင်တော့ မြေကွက်တွေက တော်တော်အကျိုးပေးတယ်ပြောရမည်။ သူလုပ်နေသည့်ကာလအတွင်း သိန်းပေါင်းသောင်း သိန်းချီ ပြီးစားရသည်။ နာမည်ခံတော့ တိုင်းရင်းသားထဲကပေါ့။ ထားပါတော့.... ဒါကအတွင်းရေး ဆိုင်လည်းမဆိုင်။ ဆိုင်တာက ကိုစိုးမြတ် ငွေချမ်းသာသည့်ဒဏ်ကို မခံနိုင်။ အလုပ်ကထွက်ပစ်သည်။ အကျိုးဆောင်ကုမ္ပဏီဆိုပြီး အလုပ်ချဲ့ထွင်လာသည်။ ပိုပြီးအောင်မြင်လာတော့ အချွေအရံ အသိုင်းအဝန်းတွေများလာပြီး မိန်းမတွေ တန်းစီရှုပ်ပါလေရော။ စပွန်ဆာပေးထားတာတွေလည်း အများကြီး။ မမရီလွင်ကိုအလှည့်မပေးနိုင်တော့။ မမရီလွင်က အသက်နှစ်ဆယ့်ခြောက်ပဲရှိသေးသည်။ သူက လေးဆယ်ပတ်ဝန်းကျင်။ တစ်လနေလည်း မမရီလွင်အလှည့်မရောက်၊ နှစ်လနေလည်း ပေါ်မလာ၊ ငယ်ငယ်လေးတွေက ဝိုင်းဖဲ့နေကြသည်။ မြို့မှာလည်း နေတယ်လို့ကိုမရှိတော့။ ဟိုဖက်နိုင်ငံသွားလိုက်၊ ရန်ကုန်သွားလိုက်၊ နေပြည်တော် ရောက်လိုက် မမရီလွင် လင်နဲ့အတူမနေရ။ အလိုးမခံရတဲ့အတူတူတော့ အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး ရွာကို...
