ကိုရဲနောင်နှင့် ခင်မာရီ တို့ကား အကောင်းကြိုက်သူများ ဖြစ်ကြသည်။ အိပ်ယာပေါ်တွင် တယောက်အလိုကို တယောက် ဖြည့်ဆီးပေးကြသည်။ ခင်မာရီကား ယောက်ကျားဆန်ကာ ကျောင်းတုန်းက ဘယ်ယောက်ကျားမှ စိတ်မဝင်စားခဲ့ သော်လည်း ကိုရဲနောင်နှင့် တွေ့မှ ကိုရဲနောင်၏ မထိတထိ လုပ်ရပ်များ အပြောများ ကြားတွင် စိတ်ဝင်စားရာမှ တဖြေးဖြေးနှင့် ကိုရဲနောင် လက်အောက်မှ မရုံးနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ ခင်မာရီမှာ ယောက်ကျား ဆို၍ ကိုရဲနောင် တယောက်နှင့်သာ ထိတွေ့ဖူးသည် ဖြစ်၍ အထိအတွေ့တွင် အရူးအမူး ဆိုသလိုပင် ဖြစ်နေသည်။
ကိုရဲနောင် လုပ်ရပ်များအားလုံးသည် သူ့အတွက် အကောင်းချည်းများပင် ဖြစ်နေသည်။ ကုန်ကုန်ပြောရလျှင် ကိုရဲနောင် ပစ္စည်းအား သူ့ ပါးစပ်ဖြင့် ကုန်းစုတ်ရသည်ကိုပင် သူအရသာတွေ့နေသည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ စိတ်ထန်သည်။ စိတ်ထန်လျှင် ထန်သလို သူ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံတတ်သည်။ ကိုရဲနောင် ကြမ်းသမျှကို ခင်မာရီသဘောကျသည်၊
တခါတရံ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ မျက်နှာပေါ် တက်ခွကာ သူ့ပစ္စည်းကို ခင်မာရီ ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းကာ လုပ်သည်။ ခင်မာရီကလဲ အားကျမခံ ကိုရဲနောင် မျက်နှာပေါ် တက်ခွကာ ကိုရဲနောင် ဆံပင်ကို တင်းတင်းဆုတ်၍ သူ့ပစ္စည်းဖြင့် ကိုရဲနောင် ပါးစပ်ပေါ် အတင်းဖိကာ ယက်ခိုင်းတတ်သည်။ ဤမျှ သူတို့ နှစ်ယောက်ကား စိတ်တူကိုယ်တူ ဖြင့် အကောင်းကြိုက်သူများ ဖြစ်ကြလေသည်။
တင်မာရီပင် သမီးလေး မွေးကာ ၂ လသား အရွယ် ၃ လသားမျှ ပင်ရောက်နေလေပြီ၊ ကိုရဲနောင်လည်း တင်မာရီ နှင့် ပြန်မအိပ်ဖြစ်၊ သူတို့ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးပေါ်တွင် သမီးလေးက သူ့နေရာကို အပို်င်ယူထားလေသည်။ ကိုရဲနောင်ကလည်း သူ့ ဆန္ဒတွေ ခင်မာရီ နှင့် ပြည့်နေသဖြင့် ယခင်လို တင်မာရီ မကြိုက်သည့် အလုပ်ကို ဇွတ်အတင်း မတောင်းဆိုတော့ သည့်အပြင် တင်မာရီ ကတောင် သူ့အား ခင်မာရီ နှင့် ပတ်သက်၍ သိသွားကာ ပြောမှာကိုပင် ကြောက်နေသည်။ ကြောက်သာကြောက်သော်လည်း ည တိုင်း ခင်မာရီ နှင့် သွားအိပ်သည့် အလုပ်ကိုတော့ သူမလျှော့။ ခင်မာရီကလည်း ဖြစ်လာသည့် ကိစ္စ နင်ရှင်း၊ ငါ နင့်နဲ့ မခွဲနိုင်ဟု အပြတ်ပြောထားသည်။ သူကလဲ ခင်မာရီ နှင့် မခွဲနိုင်၊ ခင်မာရီ ကွဲလျှင် သူ ငတ်မည်ကို သူသိသည်။
တနေ့ ထုံးစံအတိုင်း ကိုရဲနောင်နှင့် ခင်မာရီ ချစ်တင်းနှီးနှောနေကြသည်။ ကိုရဲနောင်က တဖြေးဖြေးနှင့် တိုးတိုးချစ်လာသည်မှာ ယခုဆို နောက်ပေါက်ကိုပင် ကျူးကျော်ရန် ကြိုးစားနေသည်။ ခင်မာရီကလည်း ကိုရဲနောင် ပြုသမျှ မတွန့်တို၊ မှောက်နေသည့် ခင်မာရီပေါ် တက်ခွကာ ဖင်နှစ်လုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဖြဲရင်း ဟ တတ ဖြစ်နေသည့် နောက်ပေါက်ထဲ သူ့ ပစ္စည်းကို တေ့ကာ အတင်းသွင်းဘို့ ကြိုးစားသည်။ ကိုရဲနောင် ပစ္စည်းကြီးက အပေါက်နှင့် စာလျှင် အဆမတန် ကြီးနေသဖြင့် မဝင်၊ ခင်မာရီက ဖင်ကို ခပ်ကော့ကော့ မြှောက်ထားပေးရင်း ကိုရဲနောင် သွင်းဘို့ ကျိုးစားနေသည်ကို
“ယောက်ဖ၊ ယောက်ဖ၊ မှားနေပြီ နော် မှားနေပြီ”
ဟု အပေါက်မှားနေပြီဟု ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ပြောနေသော်လည်း လူက မရုန်းသည့်အပြင် သူ့ ဖင်ကို အောက်မှ အတင်း ကော့ထောင်ထားပေးသည်။ ကိုရဲနောင်ကလည်း အတင်းသွင်းရန် ကြိုးစားသည်၊ သူ့ပစ္စည်းက မဝင်၊ အဝတွင် တစ်နေသည်။ ကိုရဲနောင် စိတ်မရှည်တော့၊ မဝင်သည့်အပေါက်ထဲ အတင်းမသွင်းတော့ဘဲ သူ့ ပစ္စည်းကို အောက်လျှောကာ သွင်းနေကျ နေရာသို့ ရွှတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်း
“ကဲ မှန်ပြီလား”
ဟု မေးလိုက်တော့မှ
“အင်း မှန်ပြီ မှန်ပြီ၊ လုပ်ဟာ လုပ် လုပ် ပြင်းပြင်းလေး ဆက်တိုက်လုပ်ပေး”
ခင်မာရီ တောင်းဆိုမှု့ အတိုင်း ကိုရဲနောင် လှုတ်ရှားမှု့က သွက်လာသည်။ တဖတ်ဖတ်အသံကြား တအင်း အင်း နှင့် ခင်မာရီ ငြီးတွားသံက ထွက်လာသည်။ ထို့နောက် အသံမျိုးစုံက တိ ကနဲ ရပ်ကာ မောဟိုက်သံက ကြီးစိုးလားသည်။ နှစ်ယောက်သား မောမောနှင့် အနားယူနေစဉ် အပြင်မှ တံခါးခေါက်သံ နှင့် အတူ
“အကို အကို . . .”
သူ့ကို ခေါ်သည့် တင်မာရီ အသံက အပြင်မှ ထွက်လာသည်။ မောမောနှင့် ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့်အနားယူနေသည့် ကိုရဲနောင် နှင့် ခင်မာရီ တို့ အပြင်မှ တင်မာရီ အသံကြောင့် လန့်ဖြန့်ကာ နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာပေါ်မှ ခုန်ထ မိသည်။ ကိုရဲနောင် ကမန်းကတမ်းဖြင့် ခုံပေါ် လုံးထွေးတင်ထားသော အဝတ်အစားထဲမှ သူ့လုံချည်ကို ဆွဲယူကာ ခေါင်းမှ စွတ်ချကာ ခါးတွင် ချီလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ စွပ်ကျယ်ကို ရှာကာ ခေါင်းမှ စွတ်ချလိုက်သည်။ ခင်မာရီလည်း သူ့လုံချည်ကို ဆွဲယူသည်။ သူ့ စွတ်မည် လုုပ်တော့မှ တစုံတခုကို သတိထားမိပြီး
“ယောက်ဖ နင်ဝတ်ထားတာ ငါ့ထမီကြီး”
ခင်မာရီပြောမှ ကိုရဲနောင်က သူဝတ်ထားသည့် လုံချည်ကို ငုံကြည့်ကာ မှားနေမှန်း သိသဖြင့် ဂွင်းလုံးချွတ်ချရင် ခင်မာရီ လက်ထဲမှ သူ့လုံချည်ကို ဆွဲယူကာ စွပ်ချလိုက်သည်။
“ယောက်ဖ တံခါး မဖွင့်နဲ့အုံး၊ ငါ ဝတ်လို့ မပြီးသေးဘူး”
ခင်မာရီ က အဝတ်အစား ဝတ်နေရင်း ပြောသည်။ ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီ အဝတ်အစား ဝတ်ပြီးသည့် အထိ စောင့်ကာ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် အပြင်ဘက်တွင် စောင့်နေသည့် တင်မာရီက ကမန်းကတမ်းပြောသည်
“အကို အကို ကလေး ကိုယ်အပြင်း ပူနေလို့၊ လာကြည့်ပါအုံး”
တင်မာရီ အပြောကြောင့် ကိုရဲနောင် အပေါ်ထပ်သို့ ပြေးတက်သွားသည်၊ အနောက်မှ တင်မာရီ နှင့် ခင်မာရီ ညီအမနှစ်ယောက်က ပြေးလိုက်လာသည်။ အပေါ်ရောက်တော့ ကိုရဲနောင်က ကလေး နဖူးကို စမ်းကာ ကိုယ်ကျစ်ကျစ်တောက် ပူနေသဖြင့် နင်တို့ အဝတ်ရေစိုနဲ့ နဖူးကို ကပ်ထား၊ ငါ ကားသွားထုတ်လိုက်မယ်၊ ကလေးကို ဆေးရုံပို့ ရမယ် ဟု ဆိုရင်း ၃ ယောက်သား ဆေးရုံသို့ ပြေးတော့သည်။
ဆေးရုံတွင် လိုအပ်သည်များကို စစ်ဆေးကုသပြီး ကလေး အဖျားကျကာ ပုံမှန်ဖြစ်လာသည်။ ဆရာဝန်က ရိုးရိုးဖျားတာ အရေးမကြီး၊ အဖျားကျဆေးသာ ပုံမှန်တိုက်၊ ကောင်းသွားမယ် ဆေးရုံတင်စရာ မလိုဟု ဆိုသဖြင့် ၃ ယောက်သား အိမ်ပြန်လာသည်။ အိမ်ရောက်တော့ မနက် ၃ နာရီခန့်ရှိနေလေပြီ။ အိမ်ရောက်သည်နှင့် ကလေးကို အိပ်ယာပေါ်တွင် ချကာ ၃ ယောက်သား ဘေးက ဝိုင်းကြည့်နေရင်း တင်မာရီက
“သမီးလဲ တော်တော်သက်သာသွားပြီ၊ ငါဘဲ စောင့်နေလိုက်တော့မယ်၊ နင်တို့ သွားအိပ်ချေတော့”
လို့ ပြောသဖြင့် ကိုရဲနောင်ကလည်း သမီးကိုယ်ကို စမ်းရင်း
“အေး သက်သာသွားပြီ၊ နင်လဲ ကလေး နားအိပ်ပြီးစောင့်ပေါ့၊ တချက် တချက် ထစမ်းကြည့်ရင် ရပါပြီ”
ခင်မာရီက “အမ ငါစောင့်ပေးမယ်လေ၊ နင် အိပ်” လို့ ဝင်ပြောသည်ကို တင်မာရီက
“ရတယ် ရတယ်။ ငါက သမီး အနားမှာ အိပ်တာ၊ ငါဘဲ စောင့်လိုက်မယ်၊ နင်တို့သာ သွားအိပ်ပါ။ အဖျားထပ်တက်ရင် နင်တို့ကို ငါလာနှိုးမယ်”
ဟု အတင်းပြောနေသဖြင့် ကိုရဲနောင်လည်း ခင်မာရီကို လက်ဖြင့် ကုတ်ကာ အချက်ပေးရင်း တင်မာရီ အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။
နှစ်ယောက်သား အတူအောက်ထပ်ဆင်းလာရင်း ကိုရဲနောင်က ခင်မာရီကို ပြောသည်။
“ငါတို့နှစ်ယောက် ညားနေတာ နင့် အမ သိတယ်ဟ၊ နင်ပြောထားလား”
“ဘယ်ကလာ၊ ငါပြောမလား”
“ဒါဆို သိသိကြီး နဲ့ ငါတို့ကို ဘာမှ မပြောတာ သူခွင့်ပြုတဲ့ သဘောဘဲဟ”
“အင်း၊ ဒါဆို ငါတို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ”
“ဟ ဘာလုပ်စရာလိုလဲ၊ သူသိတယ်၊ ဘာမှ မပြောဘူး၊ ဒီတော့ ငါတို့လဲ ဘာမှလုပ်စရာမလိုဘူး၊ ဒီအတိုင်းဘဲ နေပေါ့၊ ဘာလဲ နင်က ဒီလို မနေချင်လို့လား”
“နေချင်တာပေါ့ဟ ယောက်ဖကလဲ”
“အေး ဒါဆို ပြီးတာဘဲ၊ ဘာမှ ပြောနေဘို့ မလိုတော့ဘူး၊ ကောင်းတယ်၊ ဒီတိုင်းနေရုံဘဲ”
ထိုအချိန်မှ စ၍ ကိုရဲနောင်လဲ ဘာမှပြောစရာမလိုဘဲ နှစ်ယောက်ပေါင်း တမယား စနစ် ဖြင့်သာ စခန်းသွားနေရလေတော့သည်။
0 Comments